Back to basic

Twee weken geleden werd ik, na 8 uur rijden vanuit Kathmandu, afgezet in Okhaldunga, de hoofdstad van de provincie Okhaldunga. Nu is het woord stad een klein beetje misplaatst, het is meer een dorpje gelegen in de bergen. Ik verblijf in een van de mooiste huizen van het dorp. Het is schoon, redelijk groot en van alle gemakken voorzien, zoals een wc (lees; Frans toilet), een moderne keuken (lees; een speciale plek in de hoek van een kamer waar een vuurtje gestookt kan worden en een kraantje om af te wassen) een insecten afweer mechanisme (lees; de rook afkomstig van het vuur wat het hele huis vult tijdens het koken) elektriciteit (welke het alleen doet als je het niet nodig hebt) en een ingebouwde wekker (lees; de haan die om 5 uur begint met kraaien). Onze gastvrouw en eigenaresse van het huis, we noemen haar Didi, is een hele lieve zorgzame vrouw. Niet alleen voor ons zorgt ze goed maar ook voor haar twee geiten en kippen en voor het land wat ze heeft en voor al haar nichtjes en neefjes. Het is mooi om te zien hoe ze met zoveel zorg het eten bereid. Ze spreekt alleen bijna geen Engels, dus ik leer nu Nepali, en met handen en voeten hebben we vaak de meest grappige gesprekken. Een paar dagen terug was ik om 6 uur opgestaan en heb ik haar geholpen met het ontbijt maken. Dat begint dus met het verzamelen van hout voor op het vuur, daarna wordt het vuurtje aangemaakt. Ze heeft maar één plek voor een pan dus een maaltijd moet strategisch worden klaargemaakt. Eerst de dal, dan de groeten (voornamelijk aardappel) en daarna de rijst. Ondertussen worden de andere huisgenoten, tulac en Hannah, wakker en zet ze ook nog thee, of zoals ze het hier noemen tcheeah. Voor de thee (~8uur) ga ik meestal douchen (wat niet heel comfortabel is want de douche is dus eigenlijk gewoon een hokje met een kraantje met daaruit komend ijskoud water) en daarna is het tijd om op te warmen in de zon voor het huis om vervolgens (rond 9-half 10) te lunchen ( ja jullie lezen het goed, rond deze tijd lunchen de mensen en ze noemen de thee het ontbijt). Dan is het tijd om naar school te gaan.
Op school zijn er dan drie mogelijke opties.
Optie 1; De school is open en er wordt les gegeven.
Om tien uur begint de openingsceremonie en dan begint mijn eerste les om 11uur. Ik geef les aan klas 1 tot en met 4, de aller kleinste. Ze zijn heel schattig, maar luisteren kunnen ze niet, dat wordt ook helemaal niet aangeleerd. De meeste docenten geven niet eens les, die laten de kinderen de opdrachten uit het boek maken, die doorgaans veel te moeilijk zijn, en daarna geven ze de antwoorden zonder verdere uitleg of iets. Geen wonder dat de kinderen dan niet gewend zijn te luisteren, hun hand op te steken, initiatief te tonen, etc. Dat zijn vooral de dingen die ik ze nu probeer te leren en vooral om veel Engels met ze te praten. Sommige gaan al vooruit, dat is leuk om te zien.
Optie 2; een nationale of lokale feestdag.
De Nepalese hebben ongeveer 100 verschillende feestdagen en voor elke feestdag gaat de school dicht. Vaak valt zo'n dag niet op een zaterdag (zaterdag is het weekend in Nepal) wat betekend dat de kinderen per week gemiddeld 4 dagen les krijgen en 3 dagen vrij zijn.
En dan nog optie 3; random vrij.
Helaas heb ik nog niet veel les kunnen geven. Afgelopen week was er een groot sporttoernooi tussen verschillende scholen uit de provincie Okhaldunga en de locatie was precies naast onze school. Hierdoor hadden de leraren besloten dat het "waarschijnlijk" geen zin had om les te geven en zodoende is er de hele week geen school geweest. En in plaats van de leerlingen te stimuleren om naar de sporten te gaan kijken of om zelf spelletjes te gaan doen, deden de leraren wat ze hier het liefste doen, niks en in de zon zitten.

Ik ben wel iedere dag weze kijken en omdat er zo veel andere scholen waren was het een goed moment om te kijken hoe de zaken er bij andere scholen aan toe gaan. Gelukkig vond niemand het erg om met ons te praten, heel veel blanke komen hier niet dus we waren ongeveer altijd het middelpunt van de belangstelling, met altijd heel veel starende ogen op ons gericht. Ik weet nu denk ik een beetje hoe het is om beroemd te zijn en ik heb besloten dat dat niks voor mij is haha.
Volgende week gaan we, als de lessen dan wel door gaan (dat weet je hier namelijk nooit zeker) een projectje doen met de kinderen over hygiene en afval. Handen wassen en tanden poetsen zijn hier namelijk niet de normaalste zaken van de wereld en wat afval betreft is de natuur hier een grote vuilnisbak. Hopelijk kunnen we daar een kleine beetje in veranderen.

Als we vrij zijn gaan we meestal een stuk wandelen richting een top van een heuvel of als er markt is naar de 'bazaar' om fruit te kopen. Ik kan ondertussen al in het nepali onderhandelen met de verkopers, grappig om dan die verbaasde gezichten te zien.
Vorige week zijn we naar Patale geweest, een klein dorpje ten noorden van Okhaldunga, om de hoogste toppen van de Himalaya te bewonderen en zelfs de Mt Everest te zien. De weg er naartoe was al een groot avontuur. We gingen met een jeep naar boven. Voordat we het wisten was de jeep volgepropt met mensen, wij zaten met z'n 4e, Hannah, een docent van onze school die met ons mee ging, een random meneer en ik op de achterbank. In de laatbak zat een oud stelletje, een geit en mijn backpack en op de voorste bank zaten 5!!! personen. Met Nepalese rock muziek door de speakers scheurden we de bergen door op weg naar Patale. Ruim 1 uur later kwamen we aan bij het hostel waar we zouden overnachten. Het was toen pas 3 uur dus we hadden nog tijd op een berg op te lopen vanaf waar we alle windrichtingen op konden kijken. De biertjes die we de berg op hadden gesleept smaakte heerlijk op de top met de meest prachtige vergezichten. Het weer was ons goed gezind, een mooi blauwe hemel met slechts een paar wolkjes en inderdaad, we konden de Mt Everest zien.
De volgende dag stonden we om 6 uur op om de bergen bij zonsopgang te bewonderen. Toen was er wel veel bewolking wat een betoverend beeld gaf met de rode gloed van de opkomende zon.
Toen was het tijd voor het ontbijt; pannenkoeken! Dat was wel even genieten na alle rijst, dal en aardappelen. Om half 9 begonnen we aan onze weg terug naar Okhaldunga, te voet. Het zou een tocht van 8 uur worden zei onze gids/de leraar, maar uiteindelijk bereikte we Okhaldunga al om 2 uur. De dagen spierpijn erna waren het meer dan waard!
En het was zeker een goede training voor de Annapurna trekking die ik over twee weken ga doen, dat wordt 10 dagen wandelen door de bergen.

Oh Didi roept: "Elina, khanha khanee!" Het is tijd om te eten.
Pheri bhetaūlah!
Namaste.