Op naar de top
Door: Eline van Zutphen
Blijf op de hoogte en volg Eline
20 Maart 2016 | Nepal, Annapurna Base Camp
10-19 maart
De taxi zette ons, mij en mn gids Jabar, af in Nayapul. De taxi rijdt weg en er is geen weg meer terug. De komende tien dagen zal ik, samen met Jabar en een volle tas, doorbrengen in de bergen op weg naar Annapurna Base Camp (ABC). De route was als volgt: van Nayapul liepen we naar ThickeDhunga. Een tocht van ~4,5 uur, fijn om mee te beginnen vooral omdat we nog niet zo stijl omhoog gingen. Dag 2 daarentegen was afzien. De weg van ThickeDhunga naar Ghorepani bestaat uit alleen maar trappen omhoog, maar het uitzicht en de omgeving maakte dat ik mn vermoeide benen vergat. 1278 meter hoger en 6 uur later bereikten we Ghorepani. Van de vermoeidheid was 's avonds niets meer te merken, de muziek gaat aan en europa en nepal leren elkaar hun dansmoves. Het nadeel van een leuke avond is dat het altijd slaap kost, na een kleine 6 uur slaap wordt er om 5 uur op mn deur geklopt: "Elina utnus!". Snel warme kleren aan, camera mee, hoofdzaklamp op en op naar de top van poonhill voor een panoramaview en de zonsopkomst. Met slechts 200 andere selfies-makende toeristen en gidsen mocht ik een prachtige, bijna wolkvrije, zonsopgang aanschouwen. Het was het vroege opstaan en de klim van een uur meer dan waard. Na het ontbijt gingen we door richting Tadapani en de dag erna van Tadapani naar Chhomrong. Niet de meest favoriete dagen omdat de weg bijna alleen maar naar beneden ging. 3 uur achter elkaar dalen is geen pretje voor de knieën en enkels en zeker niet voor mn hoofd. Omdat de weg vooral bestond uit boomstronken en losliggende stenen was ik altijd bang om uit te glijden en te vallen (wat ook terecht was, want dat gebeurde regelmatig) en lati mero sati (mijn vriend de wandelstok) die ik had aangeschaft in pokhara heeft zijn dienst meer dan bewezen. Gelukkig vond mijn gids het niet erg dat ik zo klungelend naar beneden ging en hij vond het ook zeker niet erg om aan iedere willekeurige voorbijganger voor te doen hoe ik er dan bij liep..
Het is alweer dag 5, de planning voor vandaag is om vanaf Chhomrong naar Dovan te gaan. Vandaag was niet mn beste dag, eerst ging ik door mn enkel, de stukken omhoog waren geen probleem, maar naar beneden lopen was zeker niet aangenaam en ook mentaal zat ik er een beetje doorheen. Helaas houd de berg geen rekening met je, dus de enige twee opties waren stoppen of accepteren en doorgaan. Option 2 it was, en uiteindelijk zijn we doorgelopen tot in Hymalaya. Net op tijd waren we in de lodge voordat de sneeuw met bakken uit de lucht kwam gevallen. De weg naar MachhaPuchhre Base Camp (MBC) de volgende dag was prachtig. De zon had vandaag wel zin om te schijnen en over de vers besneeuwde paden klommen we omhoog. Om 1 uur bereikten we MBC. Mn benen waren nog niet moe en het weer was goed, wat wil zeggen dat er weinig bewolking was, en ik vertoonde geen hoogteziekte verschijnselen, dus besloten we naar ABC te gaan. De weg omhoog duurde 1,5 uur en helaas, na ruim een half uur lopen, was het weer totaal omgeslagen en liepen we door de mist. Af en toe drong de zon toch door en was een deel van een van de vele bergtoppen te zien. Het combinatie van de wolken, de bergen, de sneeuw en de zon had iets magisch, spannends. Het maakte dat we onze tocht naar ABC doorzette ondanks dat we wisten dat we (bijna) niks zouden zien. De weg terug naar MBC was slechts 45 minuutjes, vooral omdat onze voeten zo koud waren dat we bijna naar beneden renden om ze een beetje warm te krijgen.
De volgende dag stond de wekker weer om 5 uur. Alle wolken waren verdwenen en hadden plaats gemaakt voor de mooiste sterrenhemel die ik ooit had gezien. Opnieuw begonnen we onze tocht opweg naar boven. Het was onbeschrijfelijk om daar te lopen. Zo klein als ik was tussen de enorme bergtoppen die langzaam verlicht werden door de eerste zonnestralen, zo groots voelde ik me toen we voor de tweede keer de ABC bereikten.
Het uitzicht was adembenemend en de adrenaline van de klim en de opkomende zon die mijn bevroren voeten en handen liet tintelen, vulde me met geluk. Jabar heeft het die dag wel tien keer gezegd: "You are really lucky Elina." Hij doelde op het weer, maar ik voel me eigenlijk al de hele maand 'really lucky'. Lucky dat ik dit natuurwonder zo mag aanschouwen, dat ik fantastische mensen ontmoet, dat ik de kans heb gekregen het 'echte nepal' te zien in okhakdunga, dat ik nog steeds gezond ben, dat ik zo mag genieten van alles wat hier is en wat ik mee maak, dat ik hier überhaupt kan zijn en nog zo veel meer. Soms kan ik het niet eens geloven.
Helaas is het moment nu aangebroken om terug te gaan richting Pokhara. In vier dagen ben ik weer terug in een comfortabel hotel, met een comfortabel bed, een warme douche, wifi en elektriciteit, daar kijk ik totaal niet naar uit. De eerste stop is in Bamboo, dan opnieuw naar Chhomrong, vervolgens is de laatste nacht in Ghandruk. Van Ghandruk was het nog 4 uurtjes wandelen naar Nayapul waar de taxi ons al opwachtte om ons terug te brengen naar Pokhara. Het waren nog 4 fijne dagen en misschien wordt ik zelfs nog beroemd in Nepal. In Chhomrong waren ze namelijk een videoclip aan het opnemen voor een nieuw nummer genaamd 'Tato Pani Jhinu Daraima'. We gingen, net als de rest van het dorp, kijken naar de dansers, toen opeens de regisseur naar me toe kwam om te vragen of ik mee wilde dansen in de video. Daar kon ik geen nee op zeggen, want hoe vet zou het zijn als ik, ook al is het maar voor één seconde te zien zou zijn in een Nepalese videoclip! In ieder geval heb ik er een hilarische video aan over gehouden en Jabar vond het fantastisch, dat koppie was onbetaalbaar.
Nu zit de trekking er helaas op, maar ik heb nog ruim twee weken hier in Nepal. Vandaag ga ik in ieder geval lekker niks doen en misschien een massage nemen, dat heb ik wel verdient na al dat lopen dacht ik zo.
Pheri Bhetaūlah,
Namaste
De taxi zette ons, mij en mn gids Jabar, af in Nayapul. De taxi rijdt weg en er is geen weg meer terug. De komende tien dagen zal ik, samen met Jabar en een volle tas, doorbrengen in de bergen op weg naar Annapurna Base Camp (ABC). De route was als volgt: van Nayapul liepen we naar ThickeDhunga. Een tocht van ~4,5 uur, fijn om mee te beginnen vooral omdat we nog niet zo stijl omhoog gingen. Dag 2 daarentegen was afzien. De weg van ThickeDhunga naar Ghorepani bestaat uit alleen maar trappen omhoog, maar het uitzicht en de omgeving maakte dat ik mn vermoeide benen vergat. 1278 meter hoger en 6 uur later bereikten we Ghorepani. Van de vermoeidheid was 's avonds niets meer te merken, de muziek gaat aan en europa en nepal leren elkaar hun dansmoves. Het nadeel van een leuke avond is dat het altijd slaap kost, na een kleine 6 uur slaap wordt er om 5 uur op mn deur geklopt: "Elina utnus!". Snel warme kleren aan, camera mee, hoofdzaklamp op en op naar de top van poonhill voor een panoramaview en de zonsopkomst. Met slechts 200 andere selfies-makende toeristen en gidsen mocht ik een prachtige, bijna wolkvrije, zonsopgang aanschouwen. Het was het vroege opstaan en de klim van een uur meer dan waard. Na het ontbijt gingen we door richting Tadapani en de dag erna van Tadapani naar Chhomrong. Niet de meest favoriete dagen omdat de weg bijna alleen maar naar beneden ging. 3 uur achter elkaar dalen is geen pretje voor de knieën en enkels en zeker niet voor mn hoofd. Omdat de weg vooral bestond uit boomstronken en losliggende stenen was ik altijd bang om uit te glijden en te vallen (wat ook terecht was, want dat gebeurde regelmatig) en lati mero sati (mijn vriend de wandelstok) die ik had aangeschaft in pokhara heeft zijn dienst meer dan bewezen. Gelukkig vond mijn gids het niet erg dat ik zo klungelend naar beneden ging en hij vond het ook zeker niet erg om aan iedere willekeurige voorbijganger voor te doen hoe ik er dan bij liep..
Het is alweer dag 5, de planning voor vandaag is om vanaf Chhomrong naar Dovan te gaan. Vandaag was niet mn beste dag, eerst ging ik door mn enkel, de stukken omhoog waren geen probleem, maar naar beneden lopen was zeker niet aangenaam en ook mentaal zat ik er een beetje doorheen. Helaas houd de berg geen rekening met je, dus de enige twee opties waren stoppen of accepteren en doorgaan. Option 2 it was, en uiteindelijk zijn we doorgelopen tot in Hymalaya. Net op tijd waren we in de lodge voordat de sneeuw met bakken uit de lucht kwam gevallen. De weg naar MachhaPuchhre Base Camp (MBC) de volgende dag was prachtig. De zon had vandaag wel zin om te schijnen en over de vers besneeuwde paden klommen we omhoog. Om 1 uur bereikten we MBC. Mn benen waren nog niet moe en het weer was goed, wat wil zeggen dat er weinig bewolking was, en ik vertoonde geen hoogteziekte verschijnselen, dus besloten we naar ABC te gaan. De weg omhoog duurde 1,5 uur en helaas, na ruim een half uur lopen, was het weer totaal omgeslagen en liepen we door de mist. Af en toe drong de zon toch door en was een deel van een van de vele bergtoppen te zien. Het combinatie van de wolken, de bergen, de sneeuw en de zon had iets magisch, spannends. Het maakte dat we onze tocht naar ABC doorzette ondanks dat we wisten dat we (bijna) niks zouden zien. De weg terug naar MBC was slechts 45 minuutjes, vooral omdat onze voeten zo koud waren dat we bijna naar beneden renden om ze een beetje warm te krijgen.
De volgende dag stond de wekker weer om 5 uur. Alle wolken waren verdwenen en hadden plaats gemaakt voor de mooiste sterrenhemel die ik ooit had gezien. Opnieuw begonnen we onze tocht opweg naar boven. Het was onbeschrijfelijk om daar te lopen. Zo klein als ik was tussen de enorme bergtoppen die langzaam verlicht werden door de eerste zonnestralen, zo groots voelde ik me toen we voor de tweede keer de ABC bereikten.
Het uitzicht was adembenemend en de adrenaline van de klim en de opkomende zon die mijn bevroren voeten en handen liet tintelen, vulde me met geluk. Jabar heeft het die dag wel tien keer gezegd: "You are really lucky Elina." Hij doelde op het weer, maar ik voel me eigenlijk al de hele maand 'really lucky'. Lucky dat ik dit natuurwonder zo mag aanschouwen, dat ik fantastische mensen ontmoet, dat ik de kans heb gekregen het 'echte nepal' te zien in okhakdunga, dat ik nog steeds gezond ben, dat ik zo mag genieten van alles wat hier is en wat ik mee maak, dat ik hier überhaupt kan zijn en nog zo veel meer. Soms kan ik het niet eens geloven.
Helaas is het moment nu aangebroken om terug te gaan richting Pokhara. In vier dagen ben ik weer terug in een comfortabel hotel, met een comfortabel bed, een warme douche, wifi en elektriciteit, daar kijk ik totaal niet naar uit. De eerste stop is in Bamboo, dan opnieuw naar Chhomrong, vervolgens is de laatste nacht in Ghandruk. Van Ghandruk was het nog 4 uurtjes wandelen naar Nayapul waar de taxi ons al opwachtte om ons terug te brengen naar Pokhara. Het waren nog 4 fijne dagen en misschien wordt ik zelfs nog beroemd in Nepal. In Chhomrong waren ze namelijk een videoclip aan het opnemen voor een nieuw nummer genaamd 'Tato Pani Jhinu Daraima'. We gingen, net als de rest van het dorp, kijken naar de dansers, toen opeens de regisseur naar me toe kwam om te vragen of ik mee wilde dansen in de video. Daar kon ik geen nee op zeggen, want hoe vet zou het zijn als ik, ook al is het maar voor één seconde te zien zou zijn in een Nepalese videoclip! In ieder geval heb ik er een hilarische video aan over gehouden en Jabar vond het fantastisch, dat koppie was onbetaalbaar.
Nu zit de trekking er helaas op, maar ik heb nog ruim twee weken hier in Nepal. Vandaag ga ik in ieder geval lekker niks doen en misschien een massage nemen, dat heb ik wel verdient na al dat lopen dacht ik zo.
Pheri Bhetaūlah,
Namaste
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
