Last but not least

Vietnam, het laatste land wat ik mag gaan bezoeken tijdens mijn 4-maandse avontuur in Azië. Er zijn eigenlijk maar twee opties om te reizen hier. Of je gaat van noord naar zuid of van zuid naar noord. Ik ging voor optie twee. Het vliegtuig zette me, op 5 mei om 10pm, keurig af in Ho Chi Minh City (HCMC). Oef nog steeds warm, maar ik mag niet klagen met de airconditioned rooms. Er zijn zo veel backpackers in HCMC, ( maar misschien had dat ook te maken met dat ik in het backpackers district verbleef). Je kon de straat niet op of er was wel een party of een pubcrawl, overal was het happyhour van 5pm tot 10pm en de biertjes kosten slechts 50 cent. Ofwel genoeg redenen voor een feestje. Helaas gunde ik mezelf weinig tijd om brak te zijn want de stad en de omgeving moesten ook verkend worden. Met twee meiden die ik ontmoet had in het hostel gingen we op pad. De sporen van de vietnam oorlog zijn hier nog duidelijk zicht- en voelbaar. De Cu Chi tunnels, welke de Vietcong gebruikte om zicht te verstoppen voor de amerikanen tijdens de Vietnam oorlog, en het war remnants museum waren indrukwekkend. Vooral na het museum hebben we een half uur niks tegen elkaar gezegd, zo aangrijpend, confronterend. Het laat zo duidelijk zien hoe nutteloos en luguber een oorlog is, dat niemand kan winnen en dat het alleen maar om geld gaat. Oef tijd voor een goede bak koffie om bij te komen van alle heftigheid, en goede koffie hebben ze hier zeker! Dan weer terug naar het hostel voor een gratis biertje, avondeten en op naar de Dutch party, jawel. Een hele zaal vol oranje feestgangers van middelbare leeftijd die losgaan op André Hazes, dat ik dat zou mogen meemaken hier in Vietnam. Na 4 uurtjes slaap zat ik om 8.00 uur in de bus op weg naar de Mekong Delta. Met een bootje over de enorme delta varen met de wind door je haren is zeker geen straf. 's Avonds was het alweer tijd om het warme Ho Chi Minh te verlaten en op weg te gaan naar het in de bergen gelegen, koelere Dalat. Om 5 uur in de ochtend kwamen we aan in Dalat. De bus waar ik in zat noemen ze een sleeper bus, ofwel een bus met bedden ipv stoelen, maar het slaapt nou niet echt wat je noemt lekker. De chauffeur hield ook zeker geen rekening met ons terwijl hij door de bergen scheurde, kei hard toeterde naar tegenliggers en rond een uur of 2 s nachts Vietnamese rockmuziek draaide. Ach ja, gelukkig zette hij me veilig af in Dalat. Aangekomen in het hostel, om 6.00 uur, werd ik al gelijk overtuigd om mee te gaan canyoningen. Super leuk was dat! Abseilen, rock jumping (ik ben van een rots van 11 meter afgesprongen :o ) een natuurlijke glijbaan, zwemmen, jezelf mee laten voeren door een waterval, het kon allemaal. 's Avonds hebben we met de avonturiers die nog niet moe genoeg waren de dag goed afgesloten in de karaoke bar. Karaoke mag je niet onderschatten, het is hier een ware sport waarbij de lokals thuis oefenen om hun vrienden te imponeren met hun skills, geen gekke avond uit met bier dus maar een serieuze aangelegenheid. De volgende dag weer vroeg op om met de scooter Dalat te verkennen en op zoek te gaan naar een van de vele watervallen die Dalat rijk is. De volgende ochtend stapten we in de bus om onze reis voort te zette richting Hoi An. Wat een fijne stad. Ondertussen is er een reisgenootschap ontstaan met Merel en Milo als vaste compagnons, met Hanna, Lauren, James en Emmely als Hoi An buddies. Een mooie mix van Holland, Engeland, Australië en Canada.Drie dagen mochten we in Hoi An verblijven. Na de oude stad bezichtigd te hebben stapte we met team Holland op de fiets (omdat we onze tweewieler toch wel misten) richting de water coconut palms, waar we in een bootje in de vorm van een kokosnoot door de kleine kanaaltjes van de delta peddelden. Op dag twee gingen Merel en ik op de scooter naar de My Son ruïnes en de Marble Mountains. Het was een eindje rijden, maar dan heb je ook wat. De ruïnes waren prachtig en voor een groot gedeelte nog intact zodat je een goede voorstelling kon maken van hoe het tempel complex er vroeger uit heeft moeten zien. De marble mountains zijn 5 op zichzelf staande heuvels met verborgen tempels en grotten en een schitterend uitzicht. 's Avonds schoven we weer aan bij de groep voor een heerlijke Vietnamese maaltijd. Ze zeggen hier "hoe lelijker en oncomfortabeler de stoelen, hoe lekkerder het eten.", dat is ook echt waar. De plastic krukjes waren veel te laag voor onze lange benen maar het eten was dan ook verrukkelijk. Dag 3 stond in het teken van wat bekend staat als de favoriete bezigheid van vrouwen: shoppen! Alles wordt hier op maat gemaakt, kleren, schoenen, tassen, alles. Maar liefst 2 miljoen heb ik uitgegeven, wat een big spender. Aan het eind van de dag konden we al onze nieuwe aanwinsten ophalen, een leren tas, een lange jurk, jumpsuit lang en kort en een paar slippers, een hele nieuwe garderobe dus. Toen was het al weer tijd om het prachtige Hoi An te verlaten. Samen met Merel ging ik op weg naar Hue. De weg tussen Hue en Hoi An was schitterend. Het was een rit van 7 uur op de scooter, waarbij we door de bergen crosten met de zee of eindeloze rijsvelden als uitzicht. In Hue aanbeland werden we herenigd met onze derde musketier Milo. Met de boot gingen we op weg maar the citadel waar vroeger de koninklijke familie huishield. 's Avonds was het eindelijk weer eens tijd voor een westerse maaltijd, pizza! 3 halen 2 betalen en ook nog gratis bier, of eigenlijk toch niet want het gratis bier was op,, gekke Vietnamezen. Ondertussen is het al 19 mei. Om 7 uur stap ik in mn eentje in de bus op weg naar Phong-Nha, waar het Ke-Bang national park is met 's werelds grootste grot. Die heb ik helaas niet kunnen bezoeken want een entreeprijs van 2000 dollar paste net niet m'n budget, maar de Phong Nha cave en paradise cave waren ook prachtig. De eerste cave was alleen bereikbaar met een bootje wat de beleving nog wat extra's geeft, het was al 3 uur toen in weer terug aan land was en om half 5 zou de paradise cave sluiten en de tijd om daar te komen was 45-60 minuten. Het was dus een race tegen de klok, natuurlijk moest ik juist op dit moment verdwalen, maar uiteindelijk was ik om 16:25 bij de ingang, precies op tijd. Er was niemand meer te bekennen in de hele grot, zo mooi, stil, indrukwekkend, dat de natuur dat helemaal zelf heeft gevormd, een waar natuurwonder. Mijn weg gaat verder richting Sapa, met als tussenstop Hanoi om Merel op te pikken. Helaas hadden we in sapa niet zo'n geluk met het weer, het regende bijna onafgebroken de 4 dagen dat we er waren. Gelukkig hadden we een hele leuke vrouw ontmoet bij wie we konden verblijven. De homestay zag er een beetje uit als een boerderij, harde bedden, koken op een vuurtje, back to basic. Het was een beetje als in Okhaldunga, maar dan met warme douche, dus ik vond het prachtig. Natuurlijk lieten we ons niet tegen houden door een beetje (lees stortbuien) regen en bewapend met regenjas en poncho's hebben we twee dagen gehiked. De zandpaadjes, die normaal redelijk bewandelbaar moeten zijn geweest, waren nu omgetoverd tot een modderglijbaan, zodat we glibberend en glijdend naar beneden moesten zien te komen. Het was wat je noemt een avontuur, maar na een paar uur was het ons dan toch gelukt om doorweekt en onder de modder een waterval of dorpje te bereiken. Moe maar voldaan zaten we dan 's avonds rond het vuur om op te warmen en te helpen met koken. Zooo lekker was het eten! Vooral de springrolls waren een succes. Na het diner was het tijd voor een potje kaarten met als inzet happy water. Onze gastvrouw Chai was niet zo goed in het spelletje en was lekker teut aan het einde van de avond en dan kwamen de mooiste verhalen naar boven. Ondanks dat we het verwachte prachtige uitzicht over de heuvels en rijstvelden niet hebben gezien door de bewolking en regen heb ik een top tijd gehad in Sa Pa, met veel dank aan onze lieve gastvrouw Chai en haar buurvrouw Susu. Ondertussen is de laatste week aanngebroken, dus op naar de zon en de zee in Cat Ba, het grootste en mooiste eiland in Halong Bay. Na een ellendige rit van 16 uur met veel wachten, irritatie en weinig slaap bereikten we eindelijk ons hostel. Ik denk dat ik nog nooit zo'n mooi uitzicht heb gehad vanaf het balkon. Het is onbeschrijfelijk dus hopelijk lukt het straks om een foto toe te voegen. Het hele eiland is eigenlijk onbeschrijfelijk mooi. In het national park hebben we de hoogste top van het eiland beklommen. Na een uur zweten waren we eindelijk boven en het uitzicht was de klim meer dan waard. De dag erna zijn we op een boot gestapt om Halong bay the bewonderen. Op sommige plekken legde de boot aan om te gaan kajakken, zwemmen of een rots te beklimmen op Monkey Island. Gelukkig scheen het zonnetje lekker, dus ik heb er ook nog eens een lekker kleurtje aan over gehouden. Dat was maar goed ook, want van lekker bakken op het strand is niet veel terecht gekomen. De kust bestaat hier namelijk vooral uit rotsen en de drie strandjes die in de buurd lagen waren bomvol met selfiemakende toeristen met opblaasvleugeltjes en stiletto's. Dit gooide een klein beetje roet in mn plan voor de laatste dagen, want 3 dagen op het strand liggen zonder een geschikt strand gaat natuurlijk niet. Dus ging ik op weg naar Ninh Binh voor mijn tweede poging rijstvelden spotten. In de ochtend had ik nog geluk met het weer en dus stapte ik in een bootje om tussen de rotsen en rijstvelden door te peddelen. Helaas was het weer in de middag ietsje minder, en in een kwartiertje was de straat veranderd in een rivier. Gelukkig was er een pooltafel in het hostel, dus ik hoefde me niet te vervelen. Dan is opeens de laatste dag aangebroken, in de mooie maar hectische hoofdstad Hanoi. Toch wel gek, het laatste avondmaal in Azië. Heerlijke pho ga (noodlesoep met kip en groentes) en natuurlijk springrolls. Dan alle spullen in pakken, nog een biertje drinken met mn kamergenoten en dan is het tijd om te gaan slapen. Laat morgen nog maar eventjes wachten. Een raar gevoel, thuis roept al en het liefst wilde ik meteen thuis zijn, maar aan de andere kant heb ik het reizen nog helemaal niet gehad. Gelukkig komen er nog genoeg mogelijkheden voor een vervolg. Daar waren de eerste zonnestralen alweer en de taxi stond al klaar om me naar het vliegveld te brengen. De vlucht was top gegaan. Ik was een beetje huiverig door de slechte recensies over earoflot, maar ik heb geen slecht eten, chagrijnige stewardessen, vermiste bagage, of iets anders vervelends gezien. Na 17 uur vliegen was ik weer veilig op Nederlandse bodem. Daar stond me een leuke verrassing te wachten want het gezin en vriendinnetjes stonden me al op te wachten met spandoeken, een ballon en prosecco. Hello goodbye was er niets bij.
Ik realiseer me opeens dat dit voorlopig mijn laatste blog zal zijn. Nu verwachten jullie natuurlijk een mooi einde, met levenslessen, antwoorden op het bestaan en wijze raad enzo. Nu heb ik een hoop gezien en geleerd afgelopen 4 maanden maar het waarom van het leven heb ik nog steeds niet gevonden. Wat ik wel weet is dat reizen je wereld groter maakt. Door vooroordelen mag je niet veroordelen, dat is zonde want daardoor mis je zo veel mooie dingen. Bovenal, maak je niet te druk, want je weet npoit van te voren wat de dag je gaat brengen, dus ga gewoon en geniet. Oef,, ik zou zo voor de Flow kunnen gaan werken. Het was een onvergetelijke reis met ontzettend veel hoogtepunten en ik weet zeker dat dit niet mn laatste reis zal zijn.
Ik hoop dat ik jullie een beetje op de hoogte heb kunnen houden van mijn avonturen en ik vind het in ieder geval een eer dat jullie mijn blog wilden lezen!

Namaste/ la kon kaa/ tam biet/ tot snel