De laatste week Okhaldunga.

De laatste week, een gek idee dat ik hier pas ruim drie weken zit. Alles voelt al zo vertrouwd.

Na het gedoe rondom het sporttoernooi waardoor de school dicht was, waren Hannah en ik enorm opgelucht dat we deze week, de hele week! les konden geven. We hadden, met alle vrije tijd die we hadden, een project bedacht om de kinderen op een leuke manier iets meer te leren over persoonlijke hygiene en afval management.
We hadden onze klassen gecombineerd zodat we de eerste uren konden besteden aan de theorie en daarna met z'n tweeën de spelletjes konden begeleiden.
De eerste dag stond in het thema van afval. Eerst leerden we de kinderen wat voor soorten afval er zijn en daarna wat de gevolgen ervan zijn als iedereen zijn rotzooi gewoon op straat gooit en waarom ze een appelkroost bijvoorbeeld wel in de bosjes kunnen gooien maar een plastic zak niet.
Na de uitleg namen we de kinderen mee naar buiten. Ze kregen per groepje een emmer om daarmee zo veel mogelijk afval te verzamelen. Het spel was zo simpel maar ze vonden het fantastisch. Aan het einde van de dag hadden we vier enorme hopen afval verzameld en zagen het schoolplein en het sportveld er weer redelijk schoon uit.
Projectdag 2: persoonlijke hygiene.
De kinderen leren eerst een routine aan voor bij het slapen gaan, opstaan, eten en naar de wc gaan. Na de uitleg was het weer tijd voor de praktijk. We hadden een parcours gemaakt waarbij we het ritueel van opstaan probeerde na te bootsen. Wakker worden --> rennen naar de bak met water om handen en gezicht te wassen --> rennen naar het ontbijt (een koekje), goed kauwen en mond leeg eten --> dan tandenpoetsen met een fictieve tandenborstel --> naar school, de schoolbel luiden --> terugrennen naar de volgende in de rij die hetzelfde mocht doen.
Het was gelukkig heel mooi weer die dag en we hebben zelf ook meegedaan, wat de kinderen natuurlijk heel grappig vonden; twee leraressen die rond rennen en water in hun gezichten gooien.
Op dag drie hebben we het met de kinderen gehad over beweging.
Waarom het niet alleen leuk maar ook heel gezond is, dat het ook heel goed is voor je hersenen en hoe je op een gezonde manier kunt sporten en bewegen.
Dan is het tijd voor de gymles. We nemen de kinderen mee naar het sportveld waar we beginnen met een warming-up dan stretchen, wat conditietraining en een cooling down. De kinderen zijn moe maar laten een wedstrijdje rennen niet aan zich voorbij gaan. Ik moet zeggen, zo slecht staat het ook nog niet met mijn conditie, want na 4 uur springen en rennen lukte het ook nog om de berg op terug naar mero ghar (mijn huis) op te lopen.
Op dag 4 stond het onderwerp 'voeding' centraal.
We hebben ze geleerd over de voedsel pyramide (schijf van 5) en dat aardappel bijvoorbeeld niet tussen de groentes thuis hoort maar bij rijst etc.
Voor het spel hadden we allemaal kaartjes gemaakt met verschillende soorten eten erop en die moesten ze dan op de juiste plek in de pyramide plakken. Voor de eerste klassen was dit in het begin nog wel lastig, maar uiteindelijk lukte het bij iedereen om het eten in de goede categorie te plaatsen.
De laatste dag gebruikte we om alles een beetje te herhalen. Het was ook mijn verjaardag dus ik heb vooral leuke dingen gedaan met de kids.

Dat was ook nog iets ja, mijn verjaardag in Okhaldunga. In de ochtend liepen er kinderen die ik helemaal niet kende voorbij die me een fijne verjaardag wensten. De kinderen op school hadden me heel veel bloemen en een ballon gegeven en ze zongen de hele tijd 'happy birthday' voor me. Ikzelf had chocolade snoepjes voor ze meegenomen en voor de leraren had ik koekjes. De kinderen waren vandaag super leuk en lief en we hebben nog even de nationale sport van Nepal gespeeld; carpadi. Het is een soort tikkertje, trefbal en rugby in één, erg leuk. En ik heb heel hard gelachen met de docenten.
Bij thuiskomst stond de cheeah al klaar met muffins die speciaal uit Kathmandu waren over gekomen voor deze gelegenheid. Daarna volgde een heuze fotoshoot met Didi en Hannah en de buurvrouw (die de foto's ging maken) bij 'de Okhaldunga' een soort rijstmaler waarna het dorp vernoemd is.
Meer dan genoeg foto's later gingen we terug naar huis om het feestmaal voor te bereiden,.: pannenkoeken!! Didi mocht voor een keer niet koken, wat ze heel moeilijk vond, zodat Hannah en ik alles zelf konden doen. Het beslag maken (kloppen met een lepel), het vuur aan maken en aan houden en natuurlijk de pannenkoeken zelf bakken. 3 uur later lagen er 15 goudgele pareltjes op ons te wachten voor het feestmaal. De door Didi en haar zussen eigen gemaakte appel whisky smaakte heerlijk bij het eten.
Als toetje hadden we cake, biertjes en pinda's. Daarna was het voor Didi tijd om te gaan slapen en hebben wij nog een potje gekaart op de kamer. Toen was het om 10 uur, jeetje het was wel echt laat geworden, echt tijd om te gaan slapen. Het was een top verjaardag!

Toen was het opeens zondag, de laatste dag. Het afscheid nemen op school was moeilijk. Vooral door de laatste week was de band met de kinderen heel goed geworden. Sommige zijn al zo slim en ik hoop dat die kinderen een kans krijgen en mogen studeren of in ieder geval de ruimte krijgen om zichzelf te ontwikkelen. Ook met de leraren was er een wederzijds vertrouwen ontstaan en het is moeilijk om dat dan achter te laten. Ik hoop dat ze wat gaan doen met ons initiatief om beter voor de school en de omgeving te zorgen.
Na de afscheidsceremonie met een speech van de vice principle en van mij, een krans gemaakt van rhododendrons en een tikkah was het dan echt tijd om dag te zeggen. Met een stoet van kinderen achter me aan ging ik voor de laatste keer de heuvel op naar huis.
Ik heb echt een hekel aan afscheid nemen.. Gelukkig zie ik Hannah nog als ik terug ben in Kathmandu vanuit pokhara om de Kathmandu valley te bezichtigen. Het afscheid van Didi was het zwaarst. Die vrouw is zo lief. Ik ga haar heel erg missen.
Als afscheidscadeau hadden we haar een foto van ons drieën in een mooie lijst gegeven, daar was ze erg blij mee.

Ondertussen ben ik alweer één dag terug in Kathmandu en morgen vertrek ik richting pokhara om een tien daagse trektocht door het Annapurna gebergte te maken. Dat wordt afzien, pijnlijke benen en voeten, verwonderen, éen grote test, een uitdaging, en hopelijk onvergetelijk mooi.
Ik hoop dat het internet hier goed genoeg is om wat foto's te uploaden, maar anders moeten jullie me maar vertrouwen als ik zeg dat het hier schitterend is en ik het heel erg naar m'n zin heb!

Pheri bhetaūlah!
Namaste.